Ik kom laat thuis na een vermoeiende vergadering. Zo één die veel tijd kost en nog meer energie vreet. Oftewel zo’n vergadering van “a lot to do about nothing”. Ik schenk mezelf een glas wijn in en besluit het laatste nieuws mee te pikken. Dan lees ik nog een paar hoofdstukken uit een boek om m’n zinnen te verzetten. Voor ik het weet loopt het tegen tweeën. Hoogste tijd om naar bed te gaan.

Bij het opgaan van de trap zie ik dat het licht op Peters slaapkamer nog brandt. Zou hij misschien weer in slaap gevallen zijn met de TV aan? Ik klop zachtjes op de deur. Wanneer ik geen reactie krijg, ga ik naar binnen. Mijn zoon ligt op zijn rug, met zijn handen onder zijn hoofd. Hij is in gedachten verzonken.

“Kun je niet slapen?” vraag ik. “Nee,” antwoordt hij. “Er spookt een zin in mijn hoofd rond die ik maar niet kwijt raak.” Ik ga naast hem op het bed liggen, eveneens met de handen onder mijn hoofd en zeg: “Ik lig ook altijd zo, als gedachten mij wakker houden.” Ik vervolg een paar tellen later: “Wanneer je kunt en wilt, mag je jouw gedachte met mij delen.” We zijn even stil en dan zegt hij: “Ik had er ook niet meer kunnen zijn.” De woorden komen keihard bij mij binnen. Ik voel een rilling over mijn rug gaan en fluister zacht: “Wat zeg je?”

“Ik had er ook niet meer kunnen zijn.” Hij spreekt de zin uit alsof hij de woorden een voor een op zijn tong proeft om er zo de betekenis aan te onttrekken.

Peter is dan 18 jaar. Ruim een half jaar eerder werd hij getroffen door leukemie. Acute lymfatische leukemie om preciezer te zijn. Inmiddels heeft hij tal van kuren achter de kiezen, incl. een transplantatiekuur met zijn eigen stamcellen. Zijn lichaam lijkt nu langzaam maar zeker te herstellen. Zijn conditie verbetert met de dag. Hij gaat weer hele dagen naar school. We leven samen van vrees naar hoop, maar wantrouwen de toekomst nog.

“Ik had er ook niet meer kunnen zijn.” Deze ene zin bepaalt ons bij het hier en nu. Daar praten we nog even over. We weten wat er was: de angst voor het verlies van het leven. Zijn leven. We weten niet wat de toekomst brengen zal. We concluderen dat we ons in ons leven niet willen laten leiden door de angst. We denken om: “Ik had er ook niet meer kunnen zijn” wordt: “Ik ben. En wil iedere dag leven alsof het m’n laatste is.” Peter draait zich op zijn zij. Een paar minuten later hoor ik aan zijn ademhaling dat hij in slaap valt. Ik wacht totdat zijn ademhaling zich verdiept en ik zeker weet dat hij ‘weg’ is. Ik sta voorzichtig op en verlaat zijn kamer. Met gemengde gevoelens…