In de periode voordat onze zoon Peter ziek werd, maakte ik de balans van mijn loopbaan op. Ik was werkzaam als dorpsdominee en had gemerkt dat de toga mij begon te knellen… Niet alleen viel het mij zwaar om als professional te werken in een vrijwilligersorganisatie, ook merkte ik dat mijn eigen theologische en spirituele ontwikkeling steeds meer ging wijken van hetgeen ik in mainstream kerkelijk Nederland waarnam. Ik kwam tot de conclusie dat ik er goed aan zou doen om de bakens te verzetten. Omdat het niet zo vanzelfsprekend was (en is) om dominee ‘af’ te worden, besloot ik samen met mijn vrouw de aankomende vakantieperiode te gebruiken om een en ander goed door te praten. Zover kwam het niet…

Bij Peter werd leukemie geconstateerd en dat vroeg ons aller onverdeelde aandacht. Ruimte voor andere (kop)zorgen was er niet. Dit was daarom ook niet het moment om een ingrijpend besluit met betrekking tot mijn loopbaan te nemen. Mijn werk als pastor liet ik overigens wel even voor wat het was. Een hulpverlener moet een stapje terug doen wanneer hij zelf hulp nodig heeft…

Toen Peter weer aan de beterende hand was en ik -ruim na de zomerperiode die zonder vakantie aan ons voorbij gegaan was- het werk weer had opgepakt, werd mij al snel weer duidelijk dat het domineesambt mij niet meer paste… Tijd voor familieberaad dus.

De reacties op mijn voorgenomen ontslagaanvraag waren heel verschillend. Waar mijn vrouw zich in eerste instantie afvroeg ‘wat de mensen ervan zouden vinden’ en of we dan de hypotheek nog wel zouden kunnen betalen, was de grootste zorg van onze dochter: ”Kan ik dan nog wel studeren?” Zo jong als zij nog was, zij realiseerde zich dat ontslag nemen en ‘in de bijstand gaan’ geen vrolijk wenkend perspectief was…

Uiteraard sprak ik er ook met Peter over. Hij reageerde, ogenschijnlijk zonder er maar een seconde over na te denken, opmerkelijk nuchter: “Als je niet gelukkig bent met wat je doet, moet je iets anders gaan doen.” Hij vervolgde: “Weet je, papseflaps, het kan zomaar voorbij zijn, ik bedoel, het leven. Dan is het toch zonde dat je het verprutst?”

Mens, durf te leven!Deze woorden bleven me bij. En regelmatig hoor ik het mijzelf met overtuiging tegen een coachklant zeggen: “Als je niet gelukkig bent…” Want wees eerlijk: het is toch zonde -letterlijk en figuurlijk- wanneer je een deel van je leven verprutst door te blijven hangen in een baan waar je geen plezier aan beleeft…

Door de gesprekken met mijn zoon ben ik me steeds meer en beter gaan realiseren hoezeer zijn ziek-zijn hem en mij veranderd heeft en bepaalt bij de essentie van ons leven in het hier en nu. En dan komt een lied van Ramses Shaffy bij me binnen…

Het leven is heerlijk, het leven is mooi

Maar – vlieg uit in de lucht en kruip niet in een kooi

Mens, durf te leven

Je kop in de hoogte, je neus in de wind

En lap aan je laars hoe een ander het vindt

Hou een hart vol van warmte en van liefde in je borst

Maar wees op je vierkante meter een Vorst!

Wat je zoekt, kan geen ander je geven

Mens, durf te leven!

Ramses Shaffy

De tekst van deze blog verscheen eerder op www.familieberichten.nl