Langzaam maar zeker komt Peter los van de angst om vergeten te worden. Hoe vaak we ook gezegd hebben dat dit natuurlijk nooit zou gaan gebeuren, het bleef op de een of andere manier aan hem knagen. Nu kan hij ook dat loslaten. Wat daarbij zeker helpt, is het voornemen van zijn zus Ester, en Suzanne, een goede vriendin van Peter, om een soort herinneringskaart te maken. Deze zal ook dienen als ‘kaft’ voor de ‘orde van dienst’ die we als gezin aan het voorbereiden zijn.

Ester en Suzanne zoeken foto’s bij elkaar uit de verschillende familiealbums, waarmee Peters leven wordt verbeeld. De fotocollage die op deze manier ontstaat, larderen zij met veelzeggende fragmenten uit liedteksten die we in de afgelopen tijd tot ons huisrepertoire hebben gemaakt, omdat daarin heel kernachtig verwoord wordt wat wij samen meemaken en elkaar te zeggen hebben.

Hoewel Peter eerst zegt: “Dat moeten jullie maar uitzoeken, daar ga ik niet over, dat is voor als ik er niet meer ben,” kiest hij wel de teksten en voert hij, waar hij maar de kans krijgt, toch ook regie over de te kiezen foto’s. “Die foto zou ik weglaten, deze vind ik mooier.”

Het wordt een prachtig document met mooie foto’s en sprekende fragmenten. Zo krijgen De Dijk (Als het stormt), Colin Blunstone (Old and wise), Paul de Leeuw (Ik heb een steen verlegd), Huub van der Lubbe (Ik ben jouw beste vriend) en Youp van ’t Hek (Morgen ben je dood) een plekje. Marco Borsato (Het leven gaat voorbij) haalt de collage niet. “Dat is niet mijn muziek en ook niet mijn tekst, als je begrijpt wat ik bedoel. Zet die maar op de rouwkaart.”

Op de voorkant van de herinneringskaart zal de foto komen die van Peter gemaakt werd tijdens zijn laatste zeilvakantie. In zijn blote bast, zittend op de voorplecht, met volle teugen genietend van het goede leven. De foto is nog maar een maand geleden genomen, maar het voelt al weer zo ver weg… Zal dat straks niet voor alles gelden?

“Do not only think about his passing, but remember the glory of his spirit.” Suzanne vraagt of deze tekst op het voorblad onder de foto mag. Zij ‘vond’ de tekst met Ruud op een monument voor gevallenen op een van de stranden van Normandië. De tekst ontroert Peter en ons. “Ben jij nog steeds bang dat je vergeten wordt?” Een lach zoekt zich een weg tussen onze tranen door. Wanneer we weer op adem zijn, parafraseer ik de woorden uit een lied dat de laatste dagen regelmatig geklonken heeft in de versie van Paul de Leeuw.

Je hebt een steen verlegd in een rivier op aarde

​Nu mag je weten dat je nooit zult zijn vergeten

​Je leverde bewijs van je bestaan

​Omdat door het verleggen van die ene steen

​De stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.

Bij het afscheid nemen horen ook de gesprekken met mijn beste vriend Jan, die we beschouwen als de peetvader van onze kinderen. Peter heeft Jan gevraagd om, wanneer het zover is, de afscheidsdienst te leiden. Hij deed dit op z’n ‘Peters’. Op ernstige toon: “Ik heb zo’n beetje iedereen gevraagd, Jan. Niemand wilde.” Dan met een glimlach: “Dus jij bent mijn laatste optie.”  

Er valt een stilte. Ze kijken elkaar aan. Een diepe zucht. Tot Jan zegt: “Dit is de moeilijkste vraag die ik ooit kreeg.” Peter: “Dat snap ik.” Weer die glimlach. Jan: “Maar het is ook een eer om dit voor jou te doen, Peter. Je kunt op me rekenen.”