Ik wandel graag met coachklanten. Vooral als het gaat om mensen die worstelen met een ingrijpende gebeurtenis. Het kan een mens mentaal vastzetten en je fysiek ‘opsluiten’. Dan helpt wandelen. Want wandelen is beweging…

Praten over een onderwerp dat je raakt is niet voor iedereen even gemakkelijk. Dat gaat vaak met horten en stoten. En tussendoor kan het stilvallen. Als je zit, voelt dat al gauw ongemakkelijk. Tijdens het lopen in de natuur is stilte meestal geen probleem. Integendeel. Stil kunnen zijn geeft tijd. Tijd om na te denken. Tijd om te reflecteren op wie je bent en wilt zijn. Tijd om je af te vragen: wat doet dit met mij? En, wat doe ik daarmee?

Al wandelend kan de natuurlijke omgeving je ook handreikingen doen. Vaak zonder dat jij je het op het moment zelf bewust bent, dient zich een metafoor aan zodat je door de bomen het bos weer ziet. Of dringt zich een ‘plaatje’ aan je op dat zich perfect verbindt met het ‘praatje’ dat je hebt met jezelf (en je coach).

Onderstaande foto illustreert wat ik bedoel. Ik kreeg deze na een wandelsessie door een klant toegestuurd.

Het coachgesprek was pittig geweest. Veel ‘donkerte’ kwam aan de orde. We gaven er in ons gesprek zogezegd lucht aan. Het maakte dat de zon door het donkere wolkendek heen kon breken. Het gaf lucht, bracht licht, bood warmte…

Ik weet zeker dat de foto bewaard blijft. Als ‘plaatje’ bij het ‘praatje’ ankert het de herinnering aan het moment dat de vicieuze cirkel doorbroken werd en de weg naar de toekomst weer werd ontsloten…